لنگری که بود و نبود

 

لنگرود شهر دوری بود

امید به دود دوخته بودیم

دیر هنگام و دور دست

مژده باشد شاید به‌رسیدن

 

لنگرود، بندگاهی آباد بود و زیر پل کرجی‌ها، بارها بار می‌آوردند

چهار شنبه و شنبه بازار

که رود خالی ماهی می‌شد و پشت‌راه

مکاره بازار و برنج بازار بود

و به‌دست، نان تمیجان و داز

 

پل لنگر وارانه‌ای بود روی رود بازویی افراشته، پاینده‌ی شهر

و سایه‌بانی درخت کشتی‌ها را که می‌آمدند پروپیمان آخر

                                                     خالی برمی‌گشتند

 

دست آز گورستان این‌چنین گسترده‌است

که میهمان مرده‌گانیم به‌نوروز

و عیدانه کفاره‌ای

بر آغوش‌های منتظر گورهاست

 

ما بی‌خبر

امید به‌دود دوخته بودیم، به‌دور دست

بی‌ثمر

دودی نبود، آتش گرفته

امید بشارتی کور بود

و دور، لنگرود